اختیارات قانونی فسخ قرارداد(خیار شرط)
ماده 399 قانون مدنی:
در عقد بیع ممکن است شرط شود که در مدت معین برای بایع یا مشتری یا هر دو یا شخص خارجی اختیار فسخ معامله باشد.
خیار شرط:
یکی از انواع خیارات بوده که به موجب آن، به طرفین قرارداد یا یکی از آن ها یا شخص سوم ، این حق داده می شود تا در مدت زمان معین، قرارداد را برهم زند. به عبارت دیگر، دو طرف قرارداد توافق می کنند که هر دو آنها یا یکی از آنها یا یک شخص سوم در یک مدت مشخص که ابتدا و انتهای آن مشخص بوده، این امکان را داشته باشد تا در صورت تمایل، قرارداد را فسخ نماید.
شرایط اعمال خیار شرط عبارتند از:
- در خیار شرط، ابتدا و انتهای مدت حق فسخ قرارداد باید مشخص بوده و اگر مدت به طور دقیق مشخص نشود، قرارداد باطل می گردد. بنابراین، اگر در قرارداد، خیار شرط ذکر شود اما مهلتی برای آن تعیین نشود ، هم قرارداد هم شرط باطل خواهد شد . مثلا باید ذکر شود تا 2 ماه بعد از انعقاد قرارداد، هر دو طرف یا یکی از آنها یا یک شخص ثالث معین، حق فسخ قرارداد را دارد.
- بر خلاف سایر انواع خیارات ، در خیار شرط ممکن است شرط شود که شخص سومی که نقشی در انعقاد قرارداد نداشته و از طرفین قرارداد نمی باشد، حق فسخ قرارداد را داشته باشد. برای مثال، قراردادی بین شخص الف و شخص ب منعقد گردیده و در قرارداد شرط می شود که شخص ج تا 2 ماه از تاریخ قرارداد، خیار شرط داشته و حق فسخ آن قرارداد را دارد.